توسط : مثبت نیوز – ایران تا سال ۱۴۲۰ افزایش قابل توجه دما (در بعضی محل‌ها تا ۲ درجه سانتیگراد) را تجربه خواهد کرد که باعث افزایش فراوانی و شدت گرمای شدید می‌شود. مناطق شهری، که حدود ۷۵ درصد از جمعیت تا سال ۱۴۲۰ در آنها ساکن خواهند بود به طور ویژه آسیب‌پذیر خواهند بود.
۳۰ تا ۵۰ میلیون نفر در سناریوهای انتشار متوسط تا زیاد گازهای گلخانه‌ای، با موج‌های گرمای شدید (بیش از ۳۵ درجه سانتیگراد در هفته‌های متوالی) مواجه خواهند شد.
تا سال ۱۴۲۰، ۵۰ تا ۷۰ میلیون نفر در ایران (بیش از نیمی از جمعیت) سالانه حداقل در معرض یک رویداد شدید اقلیمی قرار می‌گیرند. گرمای شدید (در گسترده‌ترین حالت‌ها)، کمبود آب (که معیشت و سلامت را تحت تأثیر قرار می‌دهد) و رویدادهای حاد مانند سیلاب می‌تواند به‌صورت بالقوه براین جمعیت اثر بگذارد.
آب و هوای خشک ایران و بهره‌برداری بیش از حد از منابع آب، خطرات خشکسالی را تشدید می‌کند. تا سال ۱۴۰۴، ۷۰ درصد از جمعیت با کمبود آب مواجهند. تا سال ۱۴۲۰، بیشترِ جمعیت (۸۰ تا ۹۰ میلیون نفر در صورت رسیدن جمعیت به حدود ۱۰۰ میلیون نفر) تحت تأثیر کمبود آب قرار خواهند گرفت.
کمبود سالانه آب تا سال ۱۴۲۰ می‌تواند سالانه از ۱۵ تا ۳۰ میلیارد متر مکعب از عرضه فراتر رود. عرضه تجدیدپذیر فعلی در سال‌های ۱۴۰۰-۱۴۰۴ حداکثر حدود ۹۰ میلیارد متر مکعب در سال و تقاضا حدود ۱۰۰ تا ۱۱۰ میلیارد متر مکعب در سال است. سرانه دسترسی به آب در ۱۴۲۰ می‌تواند به کمتر از ۸۰۰ متر مکعب به ازای هر نفر در سال برسد. این در حالی است که آستانه «کمبود مطلق» سازمان ملل متحد ۵۰۰ متر مکعب است.
خشکسالی‌ها و کاهش بارندگی (کاهش پیش‌بینی‌شده ۱۰ تا ۲۵ درصدی در برخی مناطق تا سال ۱۴۲۰) و افزایش نرخ تبخیر به دلیل افزایش دما و تخلیه آب‌های زیرزمینی از بیش از ۷۰ درصد از سفره‌های آب زیرزمینی ایران تا ۱۴۰۴ رخ داده است. ۴۰ تا ۶۰ درصد از زمین‌های کشاورزی ایران که برای معیشت و امنیت غذایی حیاتی هستند ممکن است با تنش شدید آبی مواجه شوند و خطر از بین رفتن محصولات کشاورزی و آوارگی روستاییان را به همراه داشته باشند.
افزایش نوسانات بارندگی سیل‌های ناگهانی را تشدید می‌کند. ۱۰ تا ۱۵ میلیون نفر تا سال ۱۴۲۰ در معرض سیل‌های شدید قرار می‌گیرند. گسترش بیابان‌ها و تخریب خاک، مناطق کشاورزی را تهدید می‌کند و به طور بالقوه جمعیت روستایی را مجبور به مهاجرت کرده و معیشت میلیون‌ها نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. مناطق آسیب‌پذیرتر عبارتند از: حوضه‌های مرکزی (سمنان، اصفهان، یزد و کرمان و فارس) و خوزستان (که در حال حاضر مستعد خشکسالی و طوفان‌های گرد و غبار است)، تهران و کرج.
شبکه برق ایران با فشارهای دوگانه ناشی از افزایش تقاضا ناشی از تغییرات اقلیمی (مانند سرمایش در طول موج‌های گرما) و محدودیت‌های عرضه (مانند تلفات برق آبی) مواجه است. موج گرما که افزایش دما تقاضا برای تهویه مطبوع را افزایش می‌دهد (اوج تقاضا می‌تواند سالانه ۵ تا ۸ درصد افزایش یابد)، آسیب‌پذیری برق آبی که حدود ۱۵ درصد از برق ایران را تأمین می‌کند، اما کاهش سطح مخازن می‌تواند تا سال ۱۴۲۰ تولید را ۲۰ تا ۴۰ درصد کاهش دهد.
نیروگاه‌های حرارتی – ۸۰ درصد از عرضه را برعهده دارند – برای خنک‌سازی به آب وابسته هستند و در طول خشکسالی محدودتر می‌شوند. شکاف سالانه تقاضا-عرضه تا سال ۱۴۲۰، در فصول اوج (تابستان) به ۱۰ تا ۲۰ گیگاوات می‌رسد. در سال ۱۴۰۰ ایران با کسری ۵ تا ۱۰ گیگاوات مواجه شد که باعث خاموشی شد. قطعی‌های طولانی‌مدت می‌تواند سالانه ۲ تا ۵ میلیارد دلار هزینه در پی داشته باشد که منجر به از دست رفتن بهره‌وری و آسیب به صنایع (مانند پتروشیمی، تولید سیمان) می‌شود.
