مثبت نیوز – عملکرد جعفر قائمپناه از ابتدای دولت چهاردهم چندان برجسته نبوده و حتی برخی منابع، نام او را با حذف نیروهای شایستهای، چون ظریف، طیبنیا و آذریجهرمی پیوند زدهاند. برخی حتی او را با مشایی مقایسه کردهاند؛ فردی که نفوذش بیش از صلاحیتهای حقوقیاش بود.
چاپلوسی علنی قائمپناه، بیش از آنکه صمیمانه تلقی شود، تداعیکننده تلاش برای پوشاندن ضعف کارنامه او بود. واکنش تند پزشکیان نشان داد که خود وی نیز از این وضعیت ناراضی است و حاضر نیست شنونده تعریفهای غیرضروری باشد.
امام خمینی در سال ۱۳۵۹ پس از مدیحهسرایی فخرالدین حجازی – «من خوف آن دارم که آنچه را آقای حجازی گفتند باورم شود» – تأکید کرده است که فرهنگ دینی و انقلابی ما نیز با تملق سر سازگاری ندارد.
«بزرگترین موانع اصلاح، گاه در درونیترین لایههای قدرت لانه میکنند» و اگر پالایش در حلقه اطراف رئیسجمهور صورت نگیرد، «پویایی دولت و اعتماد عمومی از بین میرود». از این رو، برخورد پزشکیان، تنها با یک فرد نبود، بلکه تلاشی برای باز کردن فضا برای شایستگان و مقابله با روندهای ناسالم تصمیمسازی در دولت تلقی شده است.