توسط : مثبت نیوز – عملکرد جعفر قائم‌پناه از ابتدای دولت چهاردهم چندان برجسته نبوده و حتی برخی منابع، نام او را با حذف نیرو‌های شایسته‌ای، چون ظریف، طیب‌نیا و آذری‌جهرمی پیوند زده‌اند. برخی حتی او را با مشایی مقایسه کرده‌اند؛ فردی که نفوذش بیش از صلاحیت‌های حقوقی‌اش بود.
چاپلوسی علنی قائم‌پناه، بیش از آن‌که صمیمانه تلقی شود، تداعی‌کننده تلاش برای پوشاندن ضعف کارنامه او بود. واکنش تند پزشکیان نشان داد که خود وی نیز از این وضعیت ناراضی است و حاضر نیست شنونده تعریف‌های غیرضروری باشد.
امام خمینی در سال ۱۳۵۹ پس از مدیحه‌سرایی فخرالدین حجازی – «من خوف آن دارم که آنچه را آقای حجازی گفتند باورم شود» – تأکید کرده است که فرهنگ دینی و انقلابی ما نیز با تملق سر سازگاری ندارد.
«بزرگ‌ترین موانع اصلاح، گاه در درونی‌ترین لایه‌های قدرت لانه می‌کنند» و اگر پالایش در حلقه اطراف رئیس‌جمهور صورت نگیرد، «پویایی دولت و اعتماد عمومی از بین می‌رود». از این رو، برخورد پزشکیان، تنها با یک فرد نبود، بلکه تلاشی برای باز کردن فضا برای شایستگان و مقابله با روند‌های ناسالم تصمیم‌سازی در دولت تلقی شده است.
در فروردین امسال دو عضو مهم کابینه پاستور را ترک کردند، عبدالناصر همتی (وزیر اقتصاد) با استیضاح برکنار شد و محمدجواد ظریف (وزیر امور خارجه) با فشار تندرو‌ها و به گفته خودش «به توصیه رئیس قوه قضائیه» استعفا داد.
واکنش جعفر قائم‌پناه، معاون اجرایی رئیس‌جمهور، به استعفای ظریف، ماجرا را آشکارتر کرد. او در جمع خبرنگاران، با لحنی که شادی‌اش را نمی‌توانست پنهان کند، گفت: «هیچ کس در دولت شرایط شبیه به ظریف ندارد.»
این واکنش کافی بود تا نگاه‌ها به سمت قائم‌پناه برود. گزارش‌هایی منتشر شد که نشان می‌داد او نه تنها در کنار رفتن ظریف نقش داشته، بلکه در حذف گزینه‌های وزارت اقتصاد نیز تأثیرگذار بوده است.
قائم‌پناه در کنار گذاشتن علی طیب‌نیا و عدم حمایت از ماندگاری همتی نیز نقش داشته.
این روایت‌ها به همین‌جا ختم نشد؛ گفته شد عدم حضور محمدجواد آذری جهرمی – وزیر ارتباطات دولت روحانی که در روز‌های آغازین کاندیداتوری پزشکیان نقش مهمی در کمپین انتخاباتی او داشت – هم زیر سر قائم‌پناه بوده است.
جهرمی بعد‌ها گفت: «برای معاونت اجرایی با من صحبت کردند و من هم تأیید کردم، اما بعد نمی‌دانم چه شد که آقای قائم‌پناه را انتخاب کردند.»
