توسط : مثبت نیوز – «شکارگاه» بعد از سریال «آکتور»، دومین تجربه سریال‌سازی نیما جاویدی است که مثل تجربه اول، دوست‌داشتنی از آب درآمده. جاویدی باز هم قصه‌ای درباره عشق، شجاعت و خیانت ساخته که البته این بار تار و پود روایتش را با مسئله هولناک مرگ و جنایت در هم بافته است. کارگردان خوش‌آتیه جوان که علاقه زیادی در فضاسازی‌های فانتزی دارد در نهایت با یک پایان‌بندی غیرقابل پیش‌بینی طعم خوب تجربه‌ای لذت‌بخش از تماشای یک سریال ایرانی را برای مخاطبانش به ارمغان می‌آورد.
در روز‌هایی که سریال‌های ایرانی کم‌کم به تکراری مبتذل سقوط کرده‌اند، شکارگاه با استفاده از یک لوکیشن واحد و استفاده‌ای هوشمندانه از محدودیت، توانسته در دل یک تخیل تاریخی، جذابیت و تعلیق را به شکلی نفس‌گیر خلق کند.
جاویدی با تسلط بر ابزار‌های سینمایی، از جمله میزانسن، نورپردازی، حرکت دوربین و قاب‌بندی، توانسته فضاسازی و درونیات شخصیت‌ها را به‌طور مستقیم و تأثیرگذار منتقل کند، بدون آنکه نیاز به دیالوگ‌های توضیحی یا روایت بیرونی باشد.
با این همه، «شکارگاه» امضای بصری و جهان ویژه نیما جاویدی را همچنان دارد؛ جهانی که انگار همیشه در فصل خزان متوقف مانده، رنگ‌های پاییزی دارد و بوی هل و دارچین می‌دهد. طراحی صحنه، رنگ و نور در خدمت همین فضا هستند و حس اصالت، بومی بودن و جدیت داستان را به‌خوبی منتقل می‌کنند.
