توسط : مثبت نیوز – اواخر سال 89 بود که تلویزیون سریالی تحت عنوان «شمس‌العماره» پخش می‌کرد که داستان آن از این قرار بود.
کاراکتر اصلی فیلم «لیلا» که در یک عمارت بزرگ به نام شمس‌العماره زندگی می‌کرد به وصیت پدرش باید ازدواج می‌کرد و مخاطبان هر قسمت شاهد خواستگار‌های مختلف لیلا در هر قسمت بودند. در قسمت‌های پایانی سریال یک نظرسنجی هم شکل گرفت که مخاطبان اگر جای «لیلا» بودند کدام یک از خواستگار‌ها را انتخاب می‌کردند و در آخر هم نتایج آن اعلام شد. اینجا بود که بسیاری روزنامه‌ها و مجلات و کارشناسان اجتماعی نقد و بررسی‌های مختلفی انجام دادند که هرکدام از آن‌ها چه ویژگی‌هایی داشتند که مورد تحسین یا تقبیح مردم قرار گرفت و چرا مردم به برخی روی خوش نشان دادند و یا بعضی را اصلاً تحویل نگرفتند. دسته آخر هم لیلا زن هیچ‌کدامشان نشد و روز آخر هُری دلش برای یک نفر ریخت و کار به خوبی و خوشی تمام شد.
سال‌ها قبل سایت‌های دوست‌یابی متعددی در خارج از ایران وجود داشت که نسخه داخلی آن به نام همسریابی معرفی شد و اتفاقاً یکی از نهاد‌ها نیز اپلیکیشنی در راستای کمک به ازدواج ایجاد کرد که با حواشی متعددی همراه بود. اما اولین دیت اینترنتی ایرانی با نام بلایند دیت، حدود یک‌سال قبل توسط یک یوتیوبر ایرانی به نام «مهدی هاشمی» با نام مستعار «وینی» منتشر شد. ویدئو‌هایی که میزان بازدید هرکدام از آن‌ها بیش از 3 میلیون بازدید بود و حتی به 5 میلیون بازدید هم رسید و هرکدام از شرکت‌کنندگان این برنامه را تبدیل به سلبریتی‌های چندصدهزارتایی اینستاگرام کرد.
اصطلاح «گیلتی پلیژر» شاید تا چندسال پیش اصطلاح ناشناخته‌ای بود اما هرزچرخیدن‌های اینترنتی و شبکه اجتماعی میان بسیاری از مردم این اصطلاح را جا انداخت. اگر این کلمه را در اینترنت جست‌وجو کنید با این مفهوم روبه‌رو می‌شوید که نوعی تفریح شخصی است و شما از اینکه دیگران متوجه آن شوند می‌ترسید، چون احساس می‌کنید در شأن شما نیست اما از انجام آن خوشتان می‌آید. ویو زدن پای ویدئو دیت‌های اینترنتی نیز مصداق همین موضوع است که این دست ویدئو‌ها که اغلب محتوا‌های مبتذل و سخیفی‌اند گیلتی پلیژر کاربران را تشکیل می‌دهند.
